H προσέγγιση της διαδικασίας του αρχιτεκτονικού και αστικού σχεδιασμού, που προτείνεται εδώ, αποσκοπεί να εξελιχθεί σε ένα "παιχνίδι", το οποίο τοποθετείται ανάμεσα στην "παιδεία" και την "παιδιά" σύμφωνα με την πλατωνική σημασία του όρου. Το προτεινόμενο παιχνίδι έχει μια μακρα παραδοση «εμμονης» προς το πληθωρικό φάσμα των μετά-στρουκτουραλιστικων προσεγγίσεων, οι οποίες διακρινονται σε δυο βασικα ιδιοσυστατικά ρεύματα: «αποδόμησης» και «non standard», των οποίων η αφετηρία βεβαια ανηκει στο φιλοσοφικό πεδίο, αλλά το αποτελεσμα στο αρχιτεκτονικο. Τα τελευταια χρονια η «εμμονη» αυτή εστιαστηκε μαλλον μονομερως στις προσεγγισεις του πρωτου, δηλαδή της «αποδόμησης» (απο-σταθεροποίησης, απο-διάρθρωσης, απο-συναρμολόγησης, απο-γίγνεσθαι, «undoing»).
